Italian Open – Golf Club Milano – 2017
That’s what’s next, in de stijgende lijn van mijn wens om voor mijn 40e levensjaar elk Europees land en continent op de wereld te hebben bezocht en daarmee een echte Zeeuwse International te worden.
Italië staat sinds mijn pubertijd hoog op mijn verlanglijstje om eens te bezoeken en dan is het er nu dan toch eindelijk van gekomen. Een Rolex-serie event met een totaal van 7 miljoen euro aan prijzengeld. Dit belooft wat, tenminste, dat zou je denken. Al lang van te voren hoor ik geluiden dat de baan er niet al te best bij ligt. Het zou dan in eerste instantie gehouden worden op Park Royal I Roveri, nabij Turijn, maar is wegens economische en politieke redenen toch verplaats naar Milaan waar het in het verleden al eerder is gehouden.
Hoewel zowel Park Royal als GC Milano in de top10 van Italië staan, kunnen ze mij qua onderhoud toch niet bekoren, noch ben ik ervan onder de indruk, hoewel de ligging in een park prachtig is te noemen voor beiden. Beide banen bezoek ik in het najaar waardoor de bomen een schitterend kleurenpallet hebben verkregen en het bij Park Royal bijna betoverend is met de bergen als achtergronddecor.
Net als met Tsjechië, heb ik ook hier het gevoel dat de wereld van greenkeeping en golf niet echt leeft. Ik zie dit in meerdere dingen terug; het maaibeeld, gebruik van machines, de staat van het dagelijkse onderhoud, aan de omgeving, omgang met het land, de kleine dingen. Uiteindelijk is het hoofdzakelijk een gevoel die het bij mij oproept en door wat ik zie en hoor wordt bevestigd.
Sinds 2003 is Italië chemievrij. En waar je bij ons allerlei geluiden omtrent de Green Deal hoort, je ziet wat er allemaal voor gedaan wordt, vind ik het hier toch tegenvallen. Ik had echt gehoopt dat ik met iets nieuws thuis zou komen, weer een beetje wijzer zou zijn geworden omtrent dit onderwerp. Mogelijk mis ik hierin iets en stelde ik niet de juiste vragen. Wij daarentegen lopen nog tegen het jaar 2020 aan te hikken, zijn er met volle energie aan bezig. Zou dat over 15 jaar bij ons nog zo zijn?
Iets nieuws dat ik wel ben tegengekomen is divot-zand. Dit wordt door hen zelf gemengd met groen en oker. Wat ik tot nu toe vaak ben tegengekomen op andere toernooien is divot-zand met een kunstmatig kleurtje groen. Nog altijd beter als het alternatief van wit zand, maar het is en blijft een kunstmatige vertoning. Door de twee kleuren te mengen met een pigment ontstaat er een natuurlijk uitziende kleur. Het is net alsof er gras-clippings liggen. Het matcht beter met de omgeving. In hoeverre het watervast is weet ik niet goed, het heeft dan ook niet geregend. Maar heb mij laten vertellen dat het kleurvaster is dan verf.
Dit alles gezegd hebbende moet ik nageven dat ik de baan in de twee weken dat ik er was, duidelijk heb zien verbeteren en dat er hard gewerkt werd om er wat moois van te maken.
Ondanks de staat van onderhoud is dit toch een toernooi dat ik zeer kan aanbevelen om naar toe te gaan. Je leert van het contrast tussen verschillende evenementen: de baan, de organisatie, hoe het wel maar ook vooral hoe het niet moet. Ook de accommodatie die ze bieden en het eten is keurig geregeld en hoef je je geen zorgen om te maken. Het is nog onduidelijk waar de Italian Open volgend jaar gehost zal worden, het zal tussen Park Royal en Golf Club Milano gaan. Op beide banen onderhoud ik goede contacten en beide banen hebben aangegeven open te staan voor vrijwilligers. Wanneer er interesse is om naar onze zuiderburen af te reizen, help ik enthousiaste collega greenkeepers graag om contact te leggen.
Met dit artikel komt ook het einde van het jaar in zicht. Een moment om terug te blikken op een veel bewogen tijd. Het afgelopen jaar heb ik zes toernooien gedraaid van de European Tour in de Race to Dubai (Irish Open, Czech Masters, Porsche European Open, Italian Open, Valderrama Masters en Turkish Airlines Open), in totaal 11 landen aangedaan, vele nieuwe mensen ontmoet en ook weer her-ontmoet. Ik ben op golfbanen geweest en tijdens toernooien gewerkt waar ik niet kapot van was, maar ook waar je je geluk niet op kon. Alles was hier zo mooi en goed georganiseerd. Ik ben vele centen lichter en zoveel ervaring rijker.
Ik vraag mij soms echt af hoe het in zijn werk gaat om aan een baan een evenement toe te kennen. Wat gaat er allemaal aan vooraf en gebeurt hierin achter de schermen af? Waar komt het geld allemaal vandaan? Zijn dit sponsors, is het de club? En hoe worden de budgetten verdeeld? Soms zie je dat er grof geld wordt uitgegeven aan de entourage zoals podia, catering, ed. Soms zie je niets van het geld terug bij de afdeling greenkeeping.
Uit eigen ervaring en van de geluiden die ik hoor, mag en moet je soms al blij zijn met een enigszins fatsoenlijk dak boven je hoofd en één maaltijd per dag. Terwijl je als vrijwilliger er toch hard voor moet werken, er onderdeel van bent het allemaal mogelijk te maken, je vaak toch wel kostbare tijd opoffert omdat je niet op je eigen baan aanwezig kunt zijn. Om dan niet over het geld te zwijgen wat je kwijt bent voor tickets en/of benzine. Wat je hier tegenover kunt stellen, is dat ze je niet vragen te komen. Meewerken doe je uit eigen beweging, om ervaring op te doen, uit liefde voor je vak, omdat je het personeel daar kent, wat ook je reden mag zijn.
En kritiek leveren is zo makkelijk. Terwijl het maar een momentopname is van slechts een week. Door het verblijf van een korte periode krijg je niet al het politieke geneuzel van achter de schermen mee, weet je niet exact wat de situatie van voordien is geweest en wat men er allemaal voor heeft moeten doen en laten om op een bepaald punt te komen.
Voor het aankomende jaar staat er al een nieuw toernooi gepland in mijn kalender: niets minder dan de AT&T Pro Am op Pebble Beach in februari. Op globaal niveau is dat een topper die verder geen introductie behoeft en waar ik vanuit ga dat iedereen die wel kent of van heeft gehoord. Een waar buitenkansje dat, wanneer die op je pad komt, je dit met beide handen wel aan moet grijpen. Ze staan nog open voor meer vrijwilligers. Ook hier help ik graag enthousiaste collega greenkeepers aan de benodigde contacten.
Wat verder het komende jaar ook zal brengen, te hooi en te gras, het zal er wel weer eentje worden waar ik geen gras over zal laten groeien. Ook zal ik mogelijk op plekken komen waar je het gras kunt horen groeien en momenten ervaar waarbij het gras bij de buren er groener uit lijkt te zien en mij er weleens zo groen als gras zal voelen. Ik zal in acht moeten houden dat het gras niet harder groeit als je eraan trekt en het kan wel wezen dat de koe van de pastoor iedere dag mals gras eet, er altijd wel een addertje onder het gras schuil kan houden. Is het helaas een wereld waar olifanten vechten, het gras is dat lijdt en ik mij afvraag hoe je je eigen weg kan gaan zonder andermans gras plat te trappen. Ach, al met al, is het gras zo groen als men het beleeft en zul je moeten hooien als de zon schijnt, anders zie je nog het gras in de straten groeien voordat je op je laatste gras loopt.
Alle lezers een gezond groen jaar toegewenst!
PORSCHE EUROPEAN OPEN OP GREEN EAGLE GOLF COURSE 2017
Het vijfde toernooi dat ik in mijn leven mag meemaken is nabij Hamburg. En waarbij alles met de voorgaande toernooien op zonnige rolletjes liep, vond ik het hier organisatorisch toch een stuk minder. Het weer zat dan ook niet mee, het kwam met bakken uit de lucht vallen. Ik ben ondertussen een verwend nest geworden met al die eerdere topevenementen waar ik heb meegedraaid, en de Duitse taal ben ik nou ook weer niet echt machtig, om zo maar even een paar argumenten te benoemen die natuurlijk niet meewerken. Als je met zwaargewichten heb mogen werken als Gordon Moir, Gordon McKie, Neill Richardson en Bernard Findley op locaties waar je U tegen kunt zeggen, dan was dit, met alle respect, toch wel een groot contrast.
Gezien de weersomstandigheden hielden de bunkers mooi stand. Er was totaal geen wash out, dit omdat er een soort van kalksteen in te vinden is van een paar millimeter. Erg grof materiaal, spelers waren er niet blij mee omdat ze zand gewend zijn en dit ervoerden ze als zodanig anders dat het hun spel nadelig zou kunnen beïnvloeden. Als greenkeeper ben ik er persoonlijk ook niet kapot van, bunkers dichtbij de greens gelegen, waarbij dit granulaat van gebroken natuursteen op de greens terecht komt bij het uitspelen van een bunker. Vraag mijzelf af wat dit doet met de messen van je maaier? Ik heb mij laten vertellen dat het zacht materiaal is waardoor het geen schade berokkend, het valt namelijk uiteen. Ik kan het niet helpen dit discutabel te vinden, aangezien takjes en blaadjes al niet goed zijn voor je messen, laat staan dit materiaal. Hoe dan ook, het zag er werkelijk prachtig mooi uit.
Tja wat heb ik zoal gedaan op dit toernooi? Divots, tee’s maaien, water van het speelveld rollen en hole’s steken. Met dit laatste was ik erg blij. Ik vind het eigenlijk, als vreemde zijnde, een beetje een erebaantje. Maar elke ochtend deed ik in m’n uppie de front nine, terwijl iemand anders van de European Tour de back nine deed. Beetje ongewoon, aangezien meestal eigen personeel dit doet en enkel een scheidsrechter de plaats bepaald van de hole.
Waar ik zeer over te spreken ben was het gebruik van een geautomatiseerde fairwaymaaier op de Green Eagle GC. Een stukje innovatie waar ik zelf heel erg enthousiast over ben. Wanneer ik het ooit nog eens voor het zeggen zal hebben op een golfbaan zou ik zoiets dolgraag willen inzetten. Niet ter bezuiniging, om handjes uit te sparen, maar om handjes vrij te maken, deze in te zetten op plekken die nog meer aandacht behoeven. Net om nog een beetje meer ergens de puntjes op de i te kunnen zetten. Ik word blij van zo’n GPS-maaier, krijg er een serieuze kick van wanneer ik ergens kom en het klopt gewoon. Een baan waar geen storende elementen zijn, waar je gewoon rustig kunt zijn en werkelijk kunt genieten. Geen mens die zo recht maait als zo’n GPS-maaier. Helaas hoor ik dat er hier en daar nog wel dat kinderziektes in zitten. Heel erg snel zijn niet, noch sociaal. Persoonlijk zou ik zoiets ’s nachts inzetten, mits dit natuurlijk mogelijk is aangezien sommige golfbanen nabij woonwijken liggen.
Iets wat ik ook tegen kwam en wat een beetje het kind in mij naar boven haalde was een soort van hovercraft. Wanneer je baan zo nat is als de Green Eagle tijdens de Porsche European Open zou dit een leuk speelgoedje kunnen zijn om jezelf mee te vervoeren over de baan. Je ziet er werkelijk niets van aangezien je als een veertje over de baan vliegt. Kan ik van geen enkel ander vervoersmiddel zeggen die ik ooit ben tegengekomen. Wat zou je er verder nog mee kunnen doen? In de ochtend dauw sweepen en zand “invegen” na het dressen om zomaar twee dingen te benoemen. Werkelijk nuttig? Nee, ik ben er niet van overtuigd maar vind het idee wel leuk dat die jongens/meisje er zo mee bezig zijn, verder kijken dan hun neus lang is, openstaan voor nieuwe ideeën en ook bereid zijn wat nieuws te proberen.
De PuttVieuw, een stukje technologie die misschien niet in een greenkeepersmagazine thuishoort, maar toch wel even de moeite waard vind te vermelden. Bij gebruik kan ik zelfs putten met deze innovatieve bril. Hoe werkt het? De bril leest de green voor je, hoever je moet uithalen met je putter om de ideale snelheid te verkrijgen, wijst aan waar je op moet mikken en hoe de balrol uiteindelijk zal zijn. Het figureert als een soort coach, die met verschillende instellingen aan je wensen en level aan te passen is.
Hoewel de baan er op tv prachtig bij lag, ondanks de uitdagende omstandigheden door de hevige regenval, waren er toch een aantal dingen die mij een beetje tegenstonden. Desalniettemin kan ik terugkijken op een geslaagd evenement waar ik veel van heb geleerd, dit in combinatie met mijn eerdere ervaringen waar alles tot in detail geregeld was, voorbereidingen tot in de puntjes waren uitgevoerd en communicatie vlekkeloos verliep met belanghebbenden.
Weer een mooie ervaring rijker in mijn ontwikkeling van amateur tot professional. What’s next..??